Kontesim
——————————————————————————–
Güfte PULLU
Ben, köpekleri daha doğrusu tüm hayvanları çok severim.Hep bir köpeğimin olmasını isterdim.Ailem benim tek çocuk olarak sıkıldığımı anladı ve bana bir köpek almaya karar verdi.Daha o gelmeden bir hafta önce kulübesi, su ve yemek tabağı, tasması… her şeyi hazırdı. Bir gün annem ile bir abla, bana doğru yaklaştılar.Onların bana kontesimi getirecekleri aklımın ucundan bile geçmezdi.Çünkü ellerinde bir köpeğe ait hiçbirşey yoktu. Abla, bana doğru yaklaştığında, ceketinin içinden çıkardığı küçücük bir ayakkabı kutusuyla şok geçirdim.Ben büyük bir köpek beklerken elime bir aylık, kaniş-terrier cinsi küçücük bir köpek verdiler.Onu severken elimin içinde kaybolup gidiyordu sanki.
Tüm dertlerimi ona anlatırdım. Beni anlardı. Çünkü ben ağladığımda o da üzgün dururdu. Onunla öyle bir bütün olduk ki; okulda onsuz geçen zamanlarım bana vücudumun yarısı yok gibi gelirdi. Kısa zamanda herkesin sevgisini kazandı. Köpeklerden nefret eden yengem bile bizim içerde olmadığımızı sanır, onu gizli gizli severdi.
Onu kardeşim yerine koymuştum.Her yere onunla birlikte gidiyor, bir yere gittiğimde onun için bir şey almadan çıkmıyordum. Derken böyle böyle tam iki sene geçti.İkimiz de büyüdük.Ama onun büyüdükçe başına kötü şeyler geleceği aklıma gelmezdi.Artık ailemizde o da vardı.Annemle babamın bir çocuğu değil, bir de kontesleri vardı. Biz iki kardeştik.Anneme sinirlendiğinde ona ait bir şeyi saklardı.Günler sonra kulübesinde bulurduk. Babama kızdığındaysa, terliklerini ısırırdı. Bana kızdığındaysa tokalarım eksilirdi birer birer.
Artık bu mutlu günler bitmişti.Kontesimiz yemek yemiyor, su içmiyordu.Eskiden en sevdiği bisküviyi bile yemiyordu. Bize âdeta yaşlı gözlerle bakıyordu.Hareketleri öyle yavaşladı ki; artık babam arabayı indirdiğinde bizden önce o atlayıp binmiyordu. Artık konuştuğumda beni dinlemiyor, hep yatıyordu. Öyle üzülüyordum ki her gün Allah’a iyileşmesi için dua ediyordum.En sonunda veterinere gittik.Onun ağzından kanlar geldiğini ve hiç yemek yemediğini anlattık.Babama; “serum takarak birkaç gün daha yaşatabiliriz.” demişler.Birkaç gün... Kontesim benimle sadece bir kaç gün daha mı beraber olacaktı?Kardeşim ölecek miydi?
Bir akşam onu yerde bulan babam, yaşlı gözlerle bana koştuğunda anlamıştım öldüğünü.Gerçekten de dedikleri gibi oldu bir kaç gün daha yaşamıştı.Ondan ayrılmak çok zor gelmişti bana, onu öyle çok özlüyorum ki... Her köpeği sevdiğimde aklıma o geliyor.Keşke yanımda olsa!