ŞİİR

 -Can Yücel’e- Bir elimde günebakan öteki boş yürürken bu sılada bir tahterevalli iki salıncak üç dönme dolap dört kaydırak derken

kendimi temize çıkarmayı istedim

geceyi gündüzden ayırdığım gün

artık koşma dedim ablama

hayatın son kıyısıdır nasılsa

büyü bitti, suyu dolaştıran kayık

ince kabuğuna çekildi gövdesinin

taş düşmeyi bıraktı, meyva ağacında soldu

kadın olamadan yaşlandı sevgilimiz

An/larım  anılarım sökünür

bir bir sıralanır önüme

sır çıkmayan dizelerde

hüznümün gerekçesi.

ve büyüttüğünüz çocuklar

bütün bunları bir yalnızlık için mi
biriktirdiniz

ne çok yalnızlığınız var

ufkun uç parselinde

sonrasız yalvaç çığlıkları



iki yüzlü meseller