PERDELERIN AÇILISI
——————————————————————————–
Fatma KAYGISIZ
Sen, sakladığım hatta hiç kapısını çalmadığım bir gizemsin gönlümün kuytu limanlarında yaşayan, solan bir gül goncası belki de koklamaya bile kıyamadığım bir nergis. Sen benim gönül damarımı çıldırtan bir kan ve aşikâr bir ağrıdan ibaretsin.
Gelmeyi veya görmeyi boş ver, seni koklamayı özlemişim aslında… Denizin maviliklerini taşıyan, ağaçların kök ve her türlü kuşun rengârenk tüylerindeki gizemi taşıyan kokunu. Şimdi anlıyorum ki sen her şeyimmişsin. Hem iksir, hem zehir ve belki de kalbimden dolup taşan bir çığ…
Gülüm!..
Koklamaya bile kıyamadığım, içimde sakladığım gülüm! Senden uzakta bir de yağmur var tabi, damla damla akan, her akışında içimi param parça yıkan ve bana kan kusturan. Tek çıldırtan beni, şimdi sensiz uzun gecelerde sana ağlayışım, yalvarışım ve belki de son kez içimden kopan kıvılcımların sana ulaşmasını beklediğim özlemlerim… İşte böyle ey sevgili!
Sen benim beklediğim ve hep çağırdığım tatlı bir fırtınasın içimde. Boğulmak istediğim ve her düşünüşümde aklımı yitirmişim. Son kez soruyorum. Bu kadar acıyı dindirmek için tekrar ve hiç dönmemek üzere gelir misin?