BAĞLAMA…

Uluslararası çalgı sınıflama sistemine göre bağlama, uzun saplı telli grubuna dahildir. Araştırmalarda, uzun saplı çalgıların
M.Ö 1800 yıl öncesine kadar uzandığını, bağlamanın ilk örneklerinin M.Ö 1500 yıllarında Anadoluda Hititler tarafından
kullanıldığını görmekteyiz.
Bağlama, ülkemizde en yaygın olan sazdır. Yörelere ve ebatlarına göre ; Bağlama, Divan sazı, Bozuk, Çöğür, Kopuz Irızva,
Cura, Tambura vb. adlar verilmektedir. En küçük ve en ince ses veren çalgısı Curadır, biraz daha büyük olan Tamburadır.
Bağlama Tamburadan biraz daha büyüktür, En kalın ses veren çalgısı ise Divan Sazı’dır.

Bağlama, tekne, göğüs ve sap olmak üzere üç ana kısımdan oluşmaktadır. Tekne kısmı dut, ardıç, kestane, ceviz, gürgen
gibi ağaçlardan da yapılmaktadır. Göğüs kısmı ladin ağacından, sap kısmı ise gürgen, ak gürgen veya ardıç ağacından yapılmaktadır.
Sap uzunluğuna göre perde sayısı değişiklik gösterir, Temel olarak uzun sap bağlama ”la” saplıdır 23 perdeden oluşur
ancak ara ses istendiğinde perde sayısıda artar. Kısa bağlama genellikle ”do” saplıdır ve 19 perdeden oluşur.
Bağlamanın akordu bu burgular kullanılarak yapılmaktadır. Üç gurup tel bulunmaktadır. Bu tel gurupları değişik biçimlerde akort edilebilmektedir.
Bağlama düzeni adı verilen akort biçiminde alt gruptaki teller yazılış itibariyle la, orta guruptaki teller re, üst guruptaki teller ise
Mi seslerini vermektedir. Bunun dışında kara düzen ( la, re, sol) misket düzeni, müstezat, abdal düzeni, rast düzeni vs.
akort biçimleri de vardır. Bağlama Mızrap veya Tezene adı
verilen kiraz ağacı kabuğu veya plastikten yapılan araçla çalındığı gibi bazı yörelerimizde parmakla da çalınmaktadır.
Bu çalım tekniğine Şelpe adı verilmektedir.