bulutların taşıdığı sorularla ıslandı
yanıtları yarım kalan
korkunun ördüğü duvarlarla kaplı odada
aydınlığın çok uzağındaki hayat
dünya nerde saklı?
uzaklardan gelen nehrin sesi mi o
bir dağın zirvesine saklanmış gün ışığı
erimeyen buzulların ardında bir umut
yüzleri seçilmeyen kadınlar
başlarında taşıyor acılarını
dillerinde yorgun tarihleri
en iyi kim anlar ki kendini
suskun bir geçmişi sürüklüyor eteklerinde
al basmalarında büyüyen yaralar
tarihin patikalarında parçalanmış kadınlığı
sustu dolunay
ince bir tül kapladı karanlığı
bütün kıvrımları güzelleşti gecenin
bir çocuğun yüzü doğdu gökyüzüne
bir kadın kendini boşluğa bıraktı
dünya dans etti gölgesinde yıldızların
düşlerim solarken buldum kendimi
yıkılmış duvarların tozlarında
o yıkıntıdaki beni unuttum
güldü mü kuşlar şimdi bin renkli o ağacın dalında
belki dedim belki kızarır gökyüzü utancından
doğar yeni günler yenilenen acının göğsünden
İLKİZ KUCUR
3 Mayıs 1958 Selçuk doğumlu. O.D.T.Ü Sosyaloji Bölümü’nü bitirdikten sonra İzmir’de çalışma hayatına başladı.1991 yılından bu yana Ankara’ da yaşamakta.
Şiir ve yazıları Felsefe Dergisi, Oluşum, Sesimiz, Ayrım, Körfez, Yusufçuk Küçücük, Dönemeç, Broy, Sanat Olayı, Varlık, Sincan İstasyonu, Yasak Meyve, Şiiri Özlüyorum, Lacivert, Roman Kahramanları dergilerinde yayımlandı.
Kitapları
- Ama Ben İlkizim (şiir)
- Eflatun Gölgeli Kadınlar (şiir)