“Ablam gidecek mi?” diye sordu çocuk, bir el
Ağacı -çiçeklenmiş- gösterdi, zoraki gülümser
“Şu akasya yapraklarını dökerse…” dedi biri
Ondan sonra, birbirinin üstüne devrildi günler
Artık, çocuk gözleri ağacın saçlarına takılı
Tatlı esen yeller de camda kaşlarını çatıyordu
Nemli yüz yastığının altındaki aynasında sapsarı
Bahar el sallıyor, güz adım adım yaklaşıyordu
Yarı içine ağlayarak seğirtti bahçeye… kesik-
Kesik öksürükler duyuluyor rüzgarın uğultusuyla
Dal bir yaprak bıraksa; o, alıp yeşile boyuyor
Tırmanıp toplu iğnelerle tutturuyordu dala
Aşağıda usul usul akıyor yeraltı ırmakları
Öz anne, kök-bebeklerini emzirirken uçlarından
Kutbu taze baharlara hazırlıyor Rab, üstte
Güzlerin sarsıcı öpüşleriyle eğilirken insan
Korku çığlık çiçeklerini açtı bir gün…elinde
Yaprakla atladığı gibi ağaçtan koştu eve: Anne!
Ablasının gövdesi bütün kökleriyle döşekteydi
Dalında söz yüzüğü…göğsünde kalpten bir iğne!
Islak kuşlar üşümüş ağacın kanatlı yaprakları şimdi.
Kubilay Köseoğlu
(Hürriyet Gösteri, Şubat 1996; Şiir Coğrafyamız 1997)