YILDIZ | HAYDAR ÜNAL

Yıldız

Yorgun akşamlara dökülürken ay
Eskiyen kapılarını zorlarım göğün
Bulutlara sıkışan sözcüklerimi
Düşüremem şiir kayıtlarıma
İmgeler nedensiz ağrı
Günlerin suretinde
Meçhul yanlarım
Bezgin anlarımın onulmaz yarası

Gecede
Terleyen bir yıldızın sürekli ağladığını duyarım

Sesinin boşluğuna saklanan
Uysal bir dizede
Anlarım
Yer ile göğün arasında gidip geldiğimi
Heceleyerek öğrendiğim yazıtlardan
Paranteze alınmış sözcük gibi daraldığımı bilirim

Beynimin üst noktalarında
Ölümü küçümseyen sözlerim
Dururum
Unutulmuş fotoğraf önünde
Tutulur hayatımın köşebaşları
Sana diyemem
Yitirdiğim sularda yüzümü nasıl unuttuğumu
Dilimde gezdirdiğim tuz yarasını

Gecedir
Kalırım umudun son yaprağında

Büyük avizeli salonlarda
Kadranında saatin
Rakamlar arası yollarım harap
Saniyelerim acele
Bir türlü giremem yörüngene
Keder benizli mahmurluğunu özler dururum

Böyle gecelerde
Siyah saçlarını yıldızlarla yıkarım
Ne çok yanar ellerim
Anımsadıkça kiraz ağaçlarını
Nedense ağlamaklı olur yapraklar
Oturup odalarda
Aramızda samanyolu
Kaç ışık yılı susarım

İçimde harelenen
Bulurum renginin bütün tonlarını

Keşke derim
Bozulmuş kural gibi bakabilsem gözlerine
Alnının küçük nehirlerine
Yüzümü sana emanet diye
Versem
Sevinçli bir çocuk kalbimi alıp götürür

Seni sevmeyi
Taşıyamadığım çığlık bilirim
Mum ışıklarında
Yıldız ürpertisiyle
Süzülüp geçerim akşamsefalarından
Kirpiklerine tutunduğum yerde
Kocaman bir kelebek olur dünya
Dudağımı kanadına indiremem

Adını yazdığım mavi sularda
Tayfalar parmak izlerimi aradıkça yorulur

Kırık bir dalga vurur seyir defterime
İçimin kaygılı sularını
Usul usul yağmalar zaman
Getir derim cesaretini
Bu damlayı al benden
Taşıyamaz oldum damarlarımdaki kanı

Haydar Ünal